Godziny otwarcia, telefon - Internus, gen. Augusta Emila Fieldorfa-Nila 10, Puławy 24-100 - Prywatne centrum medyczne. Skowieszyńska 17, 24-100 Puławy; Bikom

24 lutego 1953 r. w warszawskim więzieniu na Mokotowie władze komunistyczne wykonały wyrok śmierci przez powieszenie na gen. Auguście Emilu Fieldorfie "Nilu" - organizatorze i dowódcy Kedywu Komendy Głównej AK, jednym z najbardziej zasłużonych żołnierzy Armii Krajowej i polskiego podziemia niepodległościowego. August Emil Fieldorf urodził się 20 marca 1895 r. w Krakowie. W latach 1914-1917 służył w Legionach Polskich, a następnie w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopada 1918 r. żołnierz Wojska Polskiego, w latach 1919-1920 uczestniczył w kampanii wileńskiej. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej w randze dowódcy kompanii brał udział w wyzwalaniu Dyneburga, Żytomierza i w wyprawie kijowskiej. Po wojnie pozostał w służbie czynnej. Od 1938 r. dowódca 51. Pułku Strzelców Kresowych, którym kierował także podczas kampanii wrześniowej 1939 roku. Po klęsce kampanii, przez Węgry przedostał się do Francji, gdzie ukończył kursy sztabowe i został awansowany na pułkownika. Wyrok na gen. Fieldorfa został zatwierdzony przez Sąd Najwyższy 20 października 1952 r. Na uwagę zasługuje opinia składu sędziowskiego, skierowana do Sądu Najwyższego: "Skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje. Skazany wykazał wielkie natężenie woli przestępczej. Zdaniem sądu nie istnieje możliwości resocjalizacji skazanego". We wrześniu 1940 r. jako pierwszy emisariusz od czasu wybuchu wojny na Zachodzie został przerzucony do kraju. Początkowo działał w warszawskim Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), a od 1941 r. współpracował z ZWZ w Wilnie i Białymstoku. W sierpniu 1942 r. został mianowany dowódcą Kedywu Komendy Głównej AK. Służbę na tym stanowisku pełnił do lipca 1944 r., kiedy został zastępcą dowódcy Armii Krajowej, gen. Leopolda Okulickiego. Na krótko przed upadkiem Powstania Warszawskiego, rozkazem Naczelnego Wodza Kazimierza Sosnkowskiego z 28 września 1944 r., awansował na generała brygady i objął stanowisko Naczelnego Komendanta organizacji NIE, kadrowego odłamu Armii Krajowej, przygotowanego do działań w warunkach sowieckiej okupacji. 7 marca 1945 r. został aresztowany przez NKWD w Milanówku pod fałszywym nazwiskiem Walenty Gdanicki i nierozpoznany - zesłany do obozu pracy na Uralu. Po odbyciu kary, w październiku 1947 r. powrócił do Polski i osiedlił się pod fałszywym nazwiskiem w Białej Podlaskiej. Przebywał następnie w Warszawie i Krakowie, a w końcu osiadł w Łodzi. W odpowiedzi na ogłoszoną w 1947 r. amnestię, ujawnił się w lutym 1948 r. 10 listopada 1950 r. gen. Fieldorf został zatrzymany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP) w Łodzi na ul. Piotrkowskiej w momencie, gdy wychodził z budynku Wojskowej Komendy Rejonowej. Przewieziono go następnie do Warszawy i osadzono w areszcie śledczym MBP przy ul. Koszykowej. 17 listopada oficer śledczy MBP por. Zygmunt Krasiński zwrócił się do naczelnego prokuratora wojskowego o zastosowanie wobec Augusta Emila Fieldorfa środka aresztu tymczasowego. Osadzono go w więzieniu przy ul. Rakowieckiej. Pomimo tortur odmówił współpracy z Urzędem Bezpieczeństwa. 21 listopada Wojskowy Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej ppłk Helena Wolińska wydała postanowienie o tymczasowym aresztowaniu generała z art. 86: "Kto usiłuje przemocą zmienić ustrój Państwa Polskiego podlega karze więzienia na czas nie krótszy od 5 lat albo karze śmierci". Śledztwo przeciwko generałowi wszczęto 20 grudnia. Rozpoczęły się intensywne przesłuchania trwające do 30 lipca 1951 r. 4 sierpnia oficer śledczy MBP ppor. Kazimierz Górski sporządził akt oskarżenia. 16 kwietnia 1952 r. o godz. 12:30 w gmachu Sądu Wojewódzkiego dla m. st. Warszawy rozpoczęła się "rozprawa główna" przy drzwiach zamkniętych. Sąd uznał gen. Fieldorfa winnym zarzucanych mu czynów i skazał go na karę śmierci przez powieszenie. Zasądzono także utratę praw publicznych i obywatelskich, praw honorowych oraz przepadek mienia. Generał miał występować przeciwko "bojownikom o wolność i wyzwolenie społeczne. Udowodnione materiałami sprawy morderstwa około tysiąca antyfaszystów, tylko w części obrazują faktyczne zbrodnie, które obciążają skazanego". Wspomniany art. 86. dekretu PKWN był narzędziem bezprawia sądowego w walce politycznej, prowadzonej przeciwko AK i całemu niepodległościowemu podziemiu. Z tego samego artykułu orzekano także kary wymierzane niemieckim zbrodniarzom wojennym. Wyrok na gen. Fieldorfa został zatwierdzony przez Sąd Najwyższy 20 października 1952 r. Na uwagę zasługuje opinia składu sędziowskiego, skierowana do Sądu Najwyższego: "Skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje. Skazany wykazał wielkie natężenie woli przestępczej. Zdaniem sądu nie istnieje możliwości resocjalizacji skazanego". Dwa dni później "prośby o łaskę" do Bolesława Bieruta skierowali żona i ojciec generała. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski i 3 lutego 1953 r. wyrok zatwierdził. 24 lutego 1953 r. gen. Emil Fieldorf został stracony przez powieszenie w więzieniu mokotowskim w Warszawie przy ul. Rakowieckiej. Ciało pochowano w nieznanym miejscu. Wiele wskazuje na to, że bezpośrednim powodem skazania generała na śmierć mogła być odmowa współpracy z władzami komunistycznymi. Osoby odpowiedzialne za zbrodnię dokonaną na gen. Fieldorfie nie poniosły kary. 30 lipca 2006 r. prezydent Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie gen. Fieldorfa Orderem Orła Białego. W roku 2009 odbyła się premiera filmu biograficzno-historycznego "Generał Nil" w reżyserii Ryszarda Bugajskiego; w roli generała wystąpił Olgierd Łukaszewicz Źródło:

Generał August Emil Fieldorf „Nil” został aresztowany przez funkcjonariuszy UB 10 listopada 1950 r. Dopiero 11 dni później Naczelna Prokuratura Wojskowa wydała formalny nakaz aresztowania Generała, podpisa ny przez prokurator ppłk. Heleną Wolińską. 15 lutego 1951 – również bezprawnie – przedłużyła areszt gen. Fieldorfowi. Do jej wniosku w tej sprawie przychylili się sędziowie Wojskowe- go Sądu Rejonowego w Warszawie: płk Aleksander Warecki, mjr Mieczysław Widaj i mjr Zygmunt Wizelberg. Helena Wolińska – Brus (Felicja (Fajga Mindla) Danielak), ps. Lena, ur. 28 lutego 1919 r. w Warszawie, zm. 26 listopada 2008 w Oksfordzie – polska działaczka komunistyczna pochodzenia żydowskiego, prokurator, polityk, nauczyciel akademicki, oskarżająca w procesach politycznych okresu stalinizmu w Polsce Ludowej, w tym w tzw. mordach sądowych. Przedwojenna komunistka, w latach okupacji sowieckiej szefowa biura Sztabu Głównego Gwardii Ludowej i Armii Ludowej, zaraz po woj nie kierująca Wydziałem Ogólnym Komendy Głównej MO. Do pracy w prokuraturze wojskowej przeszła zaraz po ukończeniu studiów prawniczych na UW w 1949 r. W ciągu 5 lat pracy w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej (do 1954 r.) była kolejno szefową kilku wydziałów tej instytucji, w tym Wydziału Kadr i Wyszkolenia. Następnie przeszła do Prokuratury Generalnej, a później przez wiele lat wykładała w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR. Pierwszy komendant główny MO Franciszek Jóźwiak był jej ówczesnym mężem. Po 1968 r. wyjechała z Polski wraz z kolejnym mężem, znanym żydowskim ekonomistą prof. Włodzimierzem Brusem, w jej pierwszym i trzecim związku małżeńskim. Wolińska zmarła w Oksfordzie. Nie była sądzona w Polsce, Wielka Bry- tania odmówiła jej ekstradycji. Prof. Włodzimierze Brus ( Beniamin Zylberberg) ur. 23 sierpnia 1921 w Płocku, zm. 31 sierpnia 2007 w Oksfordzie) – ekonomista żydowskiego pochodzenia, wykładowca Oksfordu. Głównym dziełem Brusa jest książka „Od Marksa do rynku” (ang. „From Marx to the Market” 1989, wydanie polskie 1992) opracowana wspólnie z profesorem ekonomii Kazimierzem Łaskim, Prof. Kazimierz Łaski urodził się w rodzinie żydowskiej jako Hendel Cygler. — W okresie wojennym należał do Gwardii Ludowej. W latach 1945 – 19- 50 pracował w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, w którym od stanowiska referenta doszedł do funkcji naczelnika wydziału w Departamencie IV MBP. Służbę zakończył w stopniu majora. W 1950 r. został oddelegowany do dyspozycji KC PZPR i skierowany do Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych. Sędzia Aleksander Warecki ( Warenhaupt), — przedwojenny aplikant adwokacki w Krakowie, pochodzenia żydowskiego. W latach 1944-1945 był członkiem Sądu Polowego 4. Dywizji Piechoty Ludowego Wojska Polskiego, następnie kierował sądami wojskowymi w Katowicach i Wrocławiu, a w latach 1948 – 1952 był szefem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie. Zmarł w 1986 roku. „Życie Warszawy” w nekrologu podało: „…odszedł płk A. Warecki, prawy, ofiarny i skromny…”. Sędzia Mieczysław Widaj służył w Ludowym Wojsku Polskim. — W latach 1949- 1952 był wiceszefem, następnie szefem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie, zaś w latach 1954-1956 wiceprezesem Na czelnego Sądu Wojskowego. mjr Zygmunt Wizelberg urodzony r. w Krakowie. — Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie (1935 r.). Do wybuchu wojny (1939 r.) pracował jako aplikant adwokacki. Od 1941 r. w Armii Czerwonej pracował w Kazachstanie. Od maja 1944 r. w Ludowym Wojsku Polskim zajmował stanowiska w aparacie oświatowym i polityczno-wychowawczym. Od 1946 r. w Wojskowej Prokuraturze Okręgowej na stanowiskach: asesora, oficera śledczego, podprokuratora i wiceprokuratora. Od 1951 r. w sądownictwie wojskowym na stanowisku sędziego w Wojskowym Sądzie Rejo nowym w Warszawie. W latach 1952 – 1957 pracował w Najwyższym Sądzie Wojskowym oraz Izbie Wojskowej Sądu Najwyższego w Warszawie. Sędzia Wizelberg chcąc wykonać wcześniej przewidzianą „normę”, po sprawdzeniu danych personalnych podsądnego, zaczynał pisać uzasadnienie wyroku. Nie słuchał wyjaśnień oskarżonych ani mowy prokuratora i obrońcy, jeżeli tacy brali udział w procesie. Przez rok pracy jako sędzia zdążył skazać na śmierć co najmniej kilka osób, oraz wielu ludzi na pobyt w więzieniu. 13 grudnia 1950 r., na rozkaz dyrektora Departamentu Śledczego MBP płk . Józefa Różańskiego (Józefa Goldberga), gen. Fieldorf został osadzony w więzieniu przy ul. Rakowieckiej. płk. Józef Różański (Józef Goldberg) — oficer NKWD I Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP), członek nielegalnej Komunistycznej Partii Polski (KPP), gdzie pracował w Centralnym Biurze Żydowskim. Już w czasie studiów rozpoczął współpracę z NKWD. Sam we własnoręcznym życiorysie podał swoje stanowisko w NKWD: pracownik „gosudarstwiennoj biezopasnosti”. W 1940 r. został wezwany do Lwowa, gdzie rozpoczął pracę w Oddziale Po litycznym NKWD dla polskich jeńców wojennych. W 1939 r. – pełnił funkcję oficera polityczno-wychowawczego oraz służył za tłumacza. Słynął z donosicielstwa do NKWD na wszystkich, w tym tak- że swoich towarzyszy, za różne odchylenia. W tym czasie zaskarbił sobie względy późniejszego założyciela bezpieki – gen. NKWD Iwana Sierowa. 22 czerwca 1941 r. dobrowolnie wstąpił do Armii Czerwonej, a 27 czerwca został rozkazem Berii odwołany z powrotem do NKWD. Po ataku Niemiec na ZSRR udał się wraz z lwowskim NKWD do obozu jeńców w Starobielsku, a następnie do Sarańska i Samarkandy. Latem 1941 r. w czasie ewakuacji więzień, jako funkcjonariusz NKWD brał udział w rozstrzeliwaniu więźniów, również Żydów, w kaźniach NKWD. Łącznie NKWD zamordowało ok. 35 tys. uwięzionych. Np. w lwowskich kaźniach NKWD – Brygidki (więzienie), więzienie śledcze NKWD – Zamarystynów, więzienie na ulicy Łąckiego we Lwowie wymordowano ok 7 tys. więźniów,w Łucku ofiarą masakry padło około 2 tys. więźniów, w Wilnie około 2 tys., w Złoczowie około 700, w Dubnie około 1000, w Prawieniszkach 500 więźniów, oprócz tego w Drohobyczu, w Borysławiu, w Czortkowie, w Berezweczu, w Samborze, w Oleszycach, w Nadwórnej, w Brzeżanach. W ciągu tygodnia, w czerwcu 1941 roku NKWD wymordowało w więzieniach co najmniej 14700 więźniów, na szlakach ewakuacyjnych zostało zamordowanych przeszło 20 tysięcy. Różański później zbiegł w głąb ZSRR, gdzie aż do 1943 r. pracował w NKWD. Szybki awans w strukturach Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego zawdzięczał temu, iż będąc dyspozycyjny wobec Bolesława Bieruta i Iwana Sierowa wykonywał posłusznie ich polecenia. Ponurą sławę zdobyły metody śledcze Różańskiego – sprowadzały się one do dopasowywania materiału śledczego do wcześniej opracowanych tez oskarżenia. Zeznania były wydobywane za pomocą tortur, które Różański stosował powszechnie. Zyskał sobie miano człowieka bezwzględnego i nie- zwykle brutalnego – osoby przez niego przesłuchiwane mówiły, że był sadystą. Jest absolutnie bezsporne, że Różański sam bił do krwi, tolerował bicie i podżegał do niego podwładnych mu funkcjonariuszy, bijąc w ich obecności. Jego istotną umiejętnością „zawodową” było psychiczne dręczenie ludzi w śledztwie i wydostawanie od nich tą drogą informacji, często fałszywych, których wcześniej nie podaliby nawet podczas tortur w katowniach gestapowskich. Setki osób, przesłuchiwanych przez Różańskiego lub jego podwładnych, straciło życie lub zostało kalekami. Jego ofiarami byli również więźniowie Żydzi. Różański osobiście nadzorował śledztwo w sprawie Witolda Pileckiego i jest faktycznym sprawcą skazania go na karę śmierci. Swoimi „metodami śledczymi” (również torturami) Różański objął członków partii, których postanowiła wyeliminować ekipa Bieruta. Jego ofiarami w tej wewnętrznej rozgrywce w PZPR stali się Marian Spychalski, Włodzimierz Lechowicz (sowiecki agent w aparacie Delegatury Rządu na Kraj, aresztowany 13 października 1948 roku na osobiste polecenie Bolesława Bieruta), Piotr Jaroszewicz. Od jego nazwiska powstał termin „różańszczyzna” – stalinowskie metody śledczych, preparowania dowodów i fingowania procesów sądowych. Zmarł 21 sierpnia 1981 roku w wyniku choroby nowotworowej, pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie. Śledztwo w sprawie gen. Fieldorfa, za zgodą naczelnika Wydziału Śledcze go Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego ppłk. Ludwika Serkowskie- go, przejął ppor. Kazimierz Górski. Ludwik Serkowski (ur. 13 sierpnia 1919 w Kłodnem, zm. 13 września 1990 w Warszawie) – podpułkownik UB, oficer śledczy, zastępca szefa WUBP w Katowicach w latach 1952-1954. W 1944 r. przeszedł szkolenie w ośrodku NKWD w Kujbyszewie. Od 2 wrze śnia 1944 r. pracownik Sekcji Śledczej Resortu Bezpieczeństwa Publiczne- go, od grudnia 1945 kierował sekcją jednego z wydziałów MBP. Od 1947 r. zastępca naczelnika, a od 1949 r. naczelnik Wydziału II Departamentu Śledczego MBP. W latach 1951-1952 naczelnik Wydziału III tego departamentu. W listopadzie 1952 r. przeniesiony do Katowic na zastęp- cę szefa WUBP, 1 VII 1954 r. powrócił do centrali MBP w Warszawie. W latach 1954-1956 służył w MO. Uchwałą Prezydium KRN z 17 września 1946 r. odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Kazimierz Górski – śledczy, przesłuchiwał i torturował generała Fieldorfa i sporządził akt oskarżenia. Mieszkał do śmierci w Warszawie ani razu nie będąc wzywany na przesłuchanie w sprawie zbrodni, której się dopuścił, nie mówiąc już nawet o postawieniu go w stan oskarżenia. Sporządził też kłamliwy akt oskarżenia, w którym zarzucił Fieldorfowi wydawanie rozkazów likwidowania, względnie rozpracowywania, przy współpracy z Niemcami, komórek PPR, oddziałów Gwardii Ludowej i Armii Ludowej oraz partyzantki radzieckiej. Dokument ten zatwierdził wicedyrektor departamentu śledczego MBP Wiktor Leszkowicz, a podpisał 22 października 1951 r. wiceprokurator Prokuratury Generalnej PRL Benjamin Wajsblech. On też prowadził ostatnie przesłuchanie 25 lipca 1951 r., a kilka miesięcy później oskarżał go przed Sądem Wojewódzkim w Warszawie. Wiktor Leszkowicz (ur. 17 października 1918, Żyźniewo) – wicedyrektor Departamentu Śledczego MBP od 15 listopada 1951 do 8kwietnia 1954, naczelnik Wydziału III Departamentu Śledczego MBP , podpułkownik bezpieki. Beniamin Wejsblech (Beniamin Wajsblech) (ur. 22 grudnia 1908 r. zm. 13 marca 1991 r. w Warszawie) – wiceprokurator Generalnej Prokuratury PRL, oskarżyciel w procesach politycznych w czasach stalinizmu. Pochodził z zamożnej, żydowskiej rodziny kupieckiej. Przed wybuchem II wojny światowej sprzedał majątek, pieniądze lokując w szwajcarskich ban kach. We wrześniu 1939 udał się do Związku Radzieckiego, stając się komunistą. Po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939 r.) zajął posadę prokuratora we Lwowie. Po wojnie był stalinowskim prokuratorem w Polsce, żądał kary śmierci dla Jana Stachniuka oraz był oskarżycielem generała Augusta Emila Fieldorfa „Nila”. Bezpodstawnie wydawał nakazy aresztowań i przetrzymywał „podejrzanych” w areszcie, pomimo braku uzasadnionych przyczyn. Usuwał z akt śledztw protokoły zeznań korzystne dla aresztowanych, bezpodstawnie rozdzielał sprawy, które powinny być rozpatrywane łącznie, psychicznie i fizycznie upokarzał i maltretował osoby przesłuchiwane, które podawały, że zachowanie Wajsblecha było gorsze niż oficerów śledczych Uchwałą Rady Państwa z 6 lipca 1954 r. odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w 1991 r. 16 kwietnia 1952 r. po kilkugodzinnym procesie sąd w składzie: przewodniczący Maria Gurowska oraz ławnicy Michał Szymański i Bolesław Malinowski, uznał Augusta Emila Fieldorf „Nila” winnym czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia i skazał na karę śmierci. Sędzia Maria Gurowska, do końca życia twierdziła, że wyrok na gen. Fieldorfa był słuszny. Maria Gurowska vel Maria Górowska vel Maria Sand vel Genowefa Maria Danielak z domu Zand (ur. 1 października 1915 r., zm. 31 sierpnia 1998 r.) – polska sędzia pochodzenia żydowskiego w okresie PRL. Urodziła się w Łodzi. Córka Moryca (Mariana) i Frajdy (Franciszki) z Eisenmanów. Oj- ciec był buchalterem, pośrednikiem handlowym (zmarł w 1941 r.) W czasie okupacji niemieckiej używała „aryjskich” dokumentów na nazwisko Genowefa Maria Danielak. Owe dokumenty zostały wydane dla niej przez Polaków ratujących życie Żydom z organizacji „Żegota”, narażających własne życie i swoich rodzin. Posiadała wystawioną przez „Żegotę” kennkartę ( dowód osobisty) na nazwisko Genowefa Maria Danielak, jak również wydaną przez parafię rzym-kat. metrykę chrztu. Duchowni para- fii rzym-kat. również narażali swoje życie w wydawaniu metryk chrztu, ratując w ten sposób życie ukrywającym się Żydom. Do wydania niemieckiej kennkarty niezbędne były: wniosek ubiegającego się, metryka, dowód osobisty, ewentualne świadectwo ślubu. Polaków obowiązywało złożenie pod przysięgą oświadczenia o aryjskim pochodzeniu. W lutym 1940 r. wraz z rodzicami opuściła nielegalnie Łódź. Przez rok mieszkała w Żyrardowie, następnie w Warszawie.. Od 1943 r. była w szere-gach Gwardii Ludowej i PPR. W styczniu 1945 r. została skierowana do pracy w Zarządzie Miejskim w Częstochowie na stanowisko kierownika Wydziału Informacji i Propagandy. W marcu 1945 r. powróciła do Łodzi, gdzie została instruktorem propagandy KW PPR. Dwa miesiące później zorganizowała tam Wojewódzką Szkołę Partyjną i została jej dyrektorką. W marcu 1946 r. otrzymała polecenie zorganizowania w Łodzi Szkoły Prawniczej Ministerstwa Sprawiedliwości i objęcia stanowiska dyrektora. Od 4 I 1951 r. była sędzią Wydziału IV Karnego Sądu Wojewódzkiego dla województwa warszawskiego z jednoczesnym utrzymaniem w mocy delegacji do Ministerstwa Sprawiedliwości. W latach 1950-1954 Gurowska zasiadała w składach sędziowskich sekcji tajnej Sądu Wojewódzkiego w Warszawie – ferującej wyroki w sprawach politycznych, zleconych do realizacji przez kierownictwo Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, w sekcjach tajnych istniejących przy Sądzie Apelacyjnym w Warszawie, Sądzie Wojewódzkim w Warszawie i Sądzie Najwyższym. Aktywnie uczestniczyła w kilku głośnych procesach politycznych okresu stalinowskiego. na podstawie sfabrykowanych przez prokurator Helenę Wolińską dowodów skazała na karę śmierci gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila”. 5 V 1992 r. Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskie mu wszczęła śledztwo w sprawie zbrodni popełnionej na gen. Auguście Emilu Fieldorfie „Nilu”, a po jego zakończeniu 10 VIII 1995 r. Prokuratura Wojewódzka w Warszawie postawiła Gurowskiej zarzut popełnienia przestępstwa z art. 225 § 1 kodeksu karnego. Podczas przesłuchania w Prokuraturze Rejonowej w Szczytnie 25 VIII 1995 r. Gurowska podtrzymała zasadność wyroku wydanego na gen. Fieldorfa, uznając nadal wyrok śmierci na generała za słuszny. W 1995 r. w piśmie do ministra sprawiedliwości napisała, że wymierzając karę, opierała się na dowodach, na podstawie obowiązującego wówczas prawa. Proces karny przeciwko Gurowskiej rozpoczął się 22 grudnia 1997 r. w gmachu sądów przy alei Solidarności w Warszawie. W wyznaczonym terminie rozprawy, oskarżona nie stawiła się przed sądem i aż do śmierci konsekwentnie nie zgłaszała się na rozprawy. ______________________________ 20 października 1952 r. sędziowie Sądu Najwyższego: Igor Andrejew, Gustaw Auscaler i Emil Merz, podtrzymali wyrok śmierci wydany na gen Fieldorfa /;Nila”. Gustaw Auscaler, żydowski morderca sądowy,w 1968 r. wyjechał do Izraela. Od kilku lat jest poszukiwany przez Interpol międzynarodowym listem gończym. Sędzia Andrejew — przez 35 lat (do 1985 r.) był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, w 1954 r. został profesorem nadzwyczajnym, a 10 lat później zwyczajnym. Współtworzył uchwalny w 1969 r. Kodeks Karny, na początku lat 70. przewodniczył Komitetowi Nauk Prawnych PAN, jego podręczniki do niedawna obowiązywały na polskich uczelniach. Zmarł w 1994 r. Emil Merz – adwokat, żydowski morderca sądowy, funkcjonariusz Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, sędzia Sądu Najwyższego PRL. Sędzia Emil Merz orzekał najczęściej oraz był sędzią sprawozdawcą spośród sędziów tajnej sekcji Sądu Najwyższego. Z 34 wyroków kar śmierci orzeczonych w I instancji utrzymał 14. W tym samym roku uczestniczył w utrzymaniu 10. orzeczonych wcześniej kar śmierci. Istotną rolę pełnił między innymi w mordzie sądowym na gen. Fieldorfie. ________________________________ Nie żyją sędziowie Merz i Auscaler. Obaj po zakończeniu kariery sądowej wyjechali do Izraela, gdzie zmarli. Emigrantką do Izraela była również wiceprokurator Generalnej Prokuratury PRL – Żydówka Paulina Kern, która oskarżała gen. Fieldorfa przed Sądem Najwyższym. Także i ona zmarła w Izraelu w 1980 r. Wyrok na “Nilu” wykonano 24 lutego 1953 r. Egzekucję nadzorowali prokurator Witold Gatner i wicedyrektor Departamentu Sądowego Prokuratury Generalnej Alicja Graff. Oboje jeszcze żyją, podobnie jak śledczy UB Kazimierz Górski. W przeciwieństwie do Wolińskiej, nie są jednak objęci żadnym śledztwem w sprawie mordu na gen. Fieldorfie. Generał August Emil Fieldorf “Nil” ( marca 1895 r. – zamordowany przez stalinowskich oprawców 24 lutego 1953 r.) był jedną z najwspanialszych postaci polskiej konspiracji: Związku Walki Zbrojnej, Armii Krajowej i Nie. NIE – kadrowa organizacja wojskowa, której zadaniem było kontynuowanie walki o niepodległość Polski po wkroczeniu Armii Czerwonej. Nazwa może być tłumaczona na dwa sposoby – NIE jako skrót od słowa „Niepodległość” lub jako symbol sprzeciwu wobec ZSRR. Komendantem Głównym NIE został generał Leopold Okulicki przyjmując pseudonim „Nowak”. Na mocy wyroku sądów PRL opartych na monstrualnym oskarżeniu o współpracę z okupantem, Generał „Nil” skazany został na śmierć, a wyrok wykonano 24 lutego 1953. Generał „Nil” był najwyższym stopniem i autorytetem dowódcą Armii Krajowej i po akowskiej konspiracji, który znalazł się w rękach powojennego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i który za swoją wierność wolnej Polsce zapłacił życiem. “Męczeństwo Generała Augusta Emila Fieldorfa „Nila” jest symbolem losów całego pokolenia”. _____________________________________ Dokumenty, źródła, cytaty: Za: Za;

4325535596 (part of way Generała Augusta Emila Fieldorfa "Nila" (434439602)) Download XML · View History. Welcome to OpenStreetMap!

generała augusta fieldorfa nila 17